“အရင္က အဲဒီေနရာမွာ မန္က်ည္းပင္တစ္ပင္ရွိတယ္ ကုိရင္တုိ႕ရဲ႕၊ ေနာက္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးရဲ႕ ရဟန္း ဒကာက
ေက်ာင္းေလးေဆာက္လုိက္ေတာ့ မလြတ္လုိ႕ ခုတ္လုိက္ရ ပါတယ္”
အိပ္မေပ်ာ္ေသာ လျပည့္ညမ်ိဳးမ်ားတြင္ ကပၸိယၾကီးကုိ ပုံေျပာခုိင္းၾကသည္။
အိပ္မေပ်ာ္ေသာ လျပည့္ညမ်ိဳးမ်ားတြင္ ကပၸိယၾကီးကုိ ပုံေျပာခုိင္းၾကသည္။
ကပၸိယၾကီးေျပာေနစဥ္ ေက်ာင္းေလးေျခရင္းကုိၾကည့္မိသည္။
လေရာင္သည္ေဖြးေန၏။ ေလတုိက္တုိင္း ယိမ္းႏြဲ႕ေနေသာ ခေရရြက္တုိ႕သည္ တီးတုိးစကားဆုိေနသလုိလုိ..။
“ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ မန္က်ည္းပင္က ဥစၥာေစာင့္မက ဘုန္းၾကီးကုိ အိမ္မက္ေပးတယ္တ့ဲ။
မန္က်ည္းပင္ခုတ္လုိက္ လုိ႕ သူ႕မွာ ေနစရာေပ်ာက္ေနပါတယ္လုိ႕ေပါ့..”
ေမွာင္ႏွင္းမည္းမည္း ကပၸိယၾကီးစကားကုိနားေထာင္ျပီး ေၾကာထဲ စိမ့္ကနဲ႕..။
“ဒါနဲ႕ ဘုန္းၾကီးက သူ႕ေနရာ အတြက္ဆုိျပီး ခေရပင္ေလးစုိက္ေပးလုိက္တယ္။
ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ ဘုန္းၾကီးကုိ အိမ္မက္ေပးျပန္တယ္။ သူေနစရာရပါျပီတ့ဲ။
ေနစရာလုပ္ေပးတ့ဲဘုန္းၾကီးကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေလ်ာက္ထားကာ ဦးခ်ျပန္သြားပါတယ္တ့ဲ။
အဲဒါနဲ႕ အဲဒီခေရပင္က ဥစၥာေစာင့္မကုိ မခေရလုိ႕ နာမည္ေပးလုိက္တယ္ေပါ့ ကုိရင္တုိ႕ရာ..”
ကပၸိယၾကီးသည္ စိတ္မရွည္ဟန္ျဖင့္ ဇာတ္လမ္းကုိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္သည္။ ဇရပ္အုိၾကီးအျပင္ဘက္တြင္ ေလတုိ႕ တရႊီးရႊီးတုိက္ခတ္ေနသည္။
ေက်ာင္းေထာင့္နားက ခေရပင္ကုိ ၾကည့္မိေတာ့ လေရာင္အေဖြးသားတြင္ ယိမ္းကေနသည္။
ေလယူရာယိမ္းလုိက္တုိင္း အကုိင္းအခက္မ်ားသည္ တစ္စုံတစ္ေယာက္အလားထင္စရာရွိသည္။
မခေရေလလား ေတြးမိသည္။ ကုိရင္မ်ားသည္ ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး လုံေအာင္ေထြးျပီးေကြးၾကေတာ့သည္။
…………………………………
ကုိရင္ဘ၀ငယ္စဥ္ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္၏ အကုိၾကီးျဖစ္ေသာ ကပၸိယၾကီးေျပာျပသည့္ “မခေရ” ဇာတ္လမ္း သည္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္နီးနီးရွိသည့္တုိင္း ရင္တြင္ယိမ္းထုိးလႈပ္ခါဆဲရွိသည္။
ဇာတိရပ္ရြာျပန္ေရာက္တုိင္း ညေရးညတာ အေရးကိစၥရွိ၍ မျပင္ထြက္ရ ပါလ်င္ ေက်ာင္းေထာင့္ ခေရပင္ကုိ ရဲရဲမၾကည့္ဖူးပါ။ မၾကည့္ပဲလည္း မေနႏုိင္ပါ။ ၾကည့္မိျပန္လ်င္လည္း..လေရာင္ေဖြးေနမည္။
ေလတုိက္တုိင္း ယိမ္းႏြဲ႕ေနတတ္သည္။
အခက္အလက္ အရြက္မ်ား အၾကားက ရုိးတုိးရိပ္တိပ္မ်ား သည္ေတာင္ေျပးေျမာက္ခ်ီရွိတတ္သည္။
ထုိျမင္ကြင္းကုိ ျမင္ရသည့္ မိမိကုိယ္တုိင္မူ စကားသံ တိုးတုိးၾကားမိ သလုိလုိရွိတတ္သည္။
တုိးတုိးေလး ရြတ္ဆုိမိသည္။
“မခေရ ထင္တယ္..”
ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ ေက်ာင္းေပၚသုိ႕ လွမ္းတက္ေသာ ေျခလွမ္းတုိ႕ သြက္လက္ေနတတ္သည္။
လေရာင္သည္ေဖြးေန၏။ ေလတုိက္တုိင္း ယိမ္းႏြဲ႕ေနေသာ ခေရရြက္တုိ႕သည္ တီးတုိးစကားဆုိေနသလုိလုိ..။
“ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ မန္က်ည္းပင္က ဥစၥာေစာင့္မက ဘုန္းၾကီးကုိ အိမ္မက္ေပးတယ္တ့ဲ။
မန္က်ည္းပင္ခုတ္လုိက္ လုိ႕ သူ႕မွာ ေနစရာေပ်ာက္ေနပါတယ္လုိ႕ေပါ့..”
ေမွာင္ႏွင္းမည္းမည္း ကပၸိယၾကီးစကားကုိနားေထာင္ျပီး ေၾကာထဲ စိမ့္ကနဲ႕..။
“ဒါနဲ႕ ဘုန္းၾကီးက သူ႕ေနရာ အတြက္ဆုိျပီး ခေရပင္ေလးစုိက္ေပးလုိက္တယ္။
ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ ဘုန္းၾကီးကုိ အိမ္မက္ေပးျပန္တယ္။ သူေနစရာရပါျပီတ့ဲ။
ေနစရာလုပ္ေပးတ့ဲဘုန္းၾကီးကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေလ်ာက္ထားကာ ဦးခ်ျပန္သြားပါတယ္တ့ဲ။
အဲဒါနဲ႕ အဲဒီခေရပင္က ဥစၥာေစာင့္မကုိ မခေရလုိ႕ နာမည္ေပးလုိက္တယ္ေပါ့ ကုိရင္တုိ႕ရာ..”
ကပၸိယၾကီးသည္ စိတ္မရွည္ဟန္ျဖင့္ ဇာတ္လမ္းကုိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္သည္။ ဇရပ္အုိၾကီးအျပင္ဘက္တြင္ ေလတုိ႕ တရႊီးရႊီးတုိက္ခတ္ေနသည္။
ေက်ာင္းေထာင့္နားက ခေရပင္ကုိ ၾကည့္မိေတာ့ လေရာင္အေဖြးသားတြင္ ယိမ္းကေနသည္။
ေလယူရာယိမ္းလုိက္တုိင္း အကုိင္းအခက္မ်ားသည္ တစ္စုံတစ္ေယာက္အလားထင္စရာရွိသည္။
မခေရေလလား ေတြးမိသည္။ ကုိရင္မ်ားသည္ ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး လုံေအာင္ေထြးျပီးေကြးၾကေတာ့သည္။
…………………………………
ကုိရင္ဘ၀ငယ္စဥ္ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္၏ အကုိၾကီးျဖစ္ေသာ ကပၸိယၾကီးေျပာျပသည့္ “မခေရ” ဇာတ္လမ္း သည္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္နီးနီးရွိသည့္တုိင္း ရင္တြင္ယိမ္းထုိးလႈပ္ခါဆဲရွိသည္။
ဇာတိရပ္ရြာျပန္ေရာက္တုိင္း ညေရးညတာ အေရးကိစၥရွိ၍ မျပင္ထြက္ရ ပါလ်င္ ေက်ာင္းေထာင့္ ခေရပင္ကုိ ရဲရဲမၾကည့္ဖူးပါ။ မၾကည့္ပဲလည္း မေနႏုိင္ပါ။ ၾကည့္မိျပန္လ်င္လည္း..လေရာင္ေဖြးေနမည္။
ေလတုိက္တုိင္း ယိမ္းႏြဲ႕ေနတတ္သည္။
အခက္အလက္ အရြက္မ်ား အၾကားက ရုိးတုိးရိပ္တိပ္မ်ား သည္ေတာင္ေျပးေျမာက္ခ်ီရွိတတ္သည္။
ထုိျမင္ကြင္းကုိ ျမင္ရသည့္ မိမိကုိယ္တုိင္မူ စကားသံ တိုးတုိးၾကားမိ သလုိလုိရွိတတ္သည္။
တုိးတုိးေလး ရြတ္ဆုိမိသည္။
“မခေရ ထင္တယ္..”
ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ ေက်ာင္းေပၚသုိ႕ လွမ္းတက္ေသာ ေျခလွမ္းတုိ႕ သြက္လက္ေနတတ္သည္။
No comments:
Post a Comment